Η δεύτερη ποιητική συλλογή του κυρίου Δημητριάδη μας καθιστά μάρτυρες του πόθου και του έρωτα που προκαλούν ρωγμές στα όνειρα και στον χρόνο.Πρώτα σ’ αιχμαλωτίζει το ταξιδιάρικο εξώφυλλο, έργο της Λήδας Ντόντου. Αιωρούμενα φύλλα, που αποχωρίστηκαν την αγκαλιά της μήτρας και μεταμορφώθηκαν σε γράμματα, σε ψίθυρους… Διάχυτη ευαισθησία διακρίνεται.
Ξύπνησα μ’ έναν σκοπό σήμερανα μάθω ποιος είμαιή μάλλον ποιος κρύβεται στη σκιά μου…
Στα ενδότερα, υπαινίσσεται ο έρωτας. Ο έρωτας ο σαρκοβόρος, εκείνος που έχει την δύναμη να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή και την αποσύνθεση. Με εικόνες ολοκληρωμένης οντότητας, με μυρωδιές, με σκληρές και γυμνές λέξεις, με απόλυτους/κάθετους στίχους, με προτροπές, με μνήμες, με συμβολισμούς, με αντιθέσεις. Δεν αφήνει ανεπηρέαστη καμιά ψυχοσύνθεση. Η ποιητική σύνθεση αυτή διαβάζεται ιδανικά κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο, χαμηλώφωνα, υπό το χλωμό φως των χεριών, προσφέροντας απλόχερα ηρεμία και αγαλλίαση, κόντρα στα σημεία των καιρών.
Απόψε ας μη μαλώσουμε για την πλευρά του κρεβατιούή της σχέσηςγια το μισό σεντόνι που μας χωρίζει στον ύπνοας συναντηθούμε μυστικά στον τόπο της αφοσίωσηςστην αμήχανη πρώτη μέθηεκεί που τα δάχτυλα συμφωνούναπαλλαγμένα από την παραπλάνηση του χρόνουαπό τις ήττεςή τις νίκες δεν έχει σημασίαάσε με να σου μιλήσω για επιθυμίεςκαι άλλα επικίνδυναγια τη φωνή σου εκείνη τη νύχταπου οι νύχτες χόρευανκαι η αφή έγερνε στην άκρη του ώμουαπλωμένο νούφαροστο εύφορο σώμα του ιδρώτακαι ξόδευε τον χυμό της η αγάπη φυτεύοντας.Δεν θυμάμαι τίποτα μετά την έκρηξημόνο τη γύμνια και τις σκόρπιες άκρες του ρούχου.

…

…ας φλυαρήσουμε φορτωμένοι ψίθυρουςεσύ εγώ και κανείς…

…

Μαζίείμαστε η πρύμνη και η πλώρη…
Έντονο ανάγνωσμα. Μπλέκει τον θορυβώδη έρωτα με τον πόνο και τον θάνατο. Το παρόν με το όνειρο. Τον ύπνο με τον πόλεμο. Τα δάκρυα με τον φόβο. Τις ενοχές με εικόνες κακού, απώλειας, αφανισμού, ερήμωσης και πανικού. Την καταστροφή με τη γαλήνη. Και αυτή η εντύπωση προέρχεται από μια αναγνώστρια που αποφεύγει την ποίηση, διότι την θεωρεί ελευθεριάζοντων νοημάτων κι ερμηνειών, περισσότερο χαλαρή κι ελικτική, καθαρά προσωπική υπόθεση.

Τολμηρός λόγος, περιεκτικός, ωριμότερος, γεμάτος διαθέσεις εξομολόγησης, σαν ξέσπασμα. Γλώσσα ρεαλιστική και υπερβατική, κοινωνικότητα ανάμεικτη με φόβους, αγωνία και πυρετώδη κύματα ευθύνης. Ευσπλαχνία και συμπόνια.
Η αγωνία του ποιητήπλυμένη και όμορφηέδειχνε τα γυμνά της πόδιαπεριμένοντας το ελάχιστοένα σεντόνι μακρύ όσο το σώμα τηςή έστω μια σύντομη κηδείαγια στίχο ούτε λόγος.
Μοιάζει συνειδητοποιημένο βιβλίο. Ακόμα μια αναμέτρηση στον χρόνο, ένα ταξίδι από μέσα. Μάλλον πρόκειται για το αποτέλεσμα χρόνιων σκέψεων ενός ατόμου που δουλεύει πολύ πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό. Σαν δρόμος συναίσθησης, προσωπικής ανασύνθεσης κι επίγνωσης που λυτρώνει εξαγνίζοντας. Για κάθε υψηλό δημιούργημα, για κάθε ελπίδα πρέπει να έχει προηγηθεί βουτιά στα έγκατα του Άδη σου, στον πάτο της ψυχής σου, πλάι στους δαίμονές σου. Πώς περιμένεις να καταλήξεις στην αυτογνωσία, στη γνώση της συνειδητοποίησης του κόσμου ως και στην ανάδυση της θέσης σου στον κόσμο, αν δεν καταβυθιστείς πρώτα προς εαυτόν;

Όταν ο ψίθυρος – Δημήτριος Δημητριάδης

Ας μου επιτραπεί, με τις ελάχιστές μου γνώσεις, να διακρίνω έναν παραλληλισμό με τον Poe που δήλωνε παράφρονας με ό, τι συγκινούσε την καρδιά του. Σαν επαίτης των σχημάτων και των χρωμάτων που στόχευε στα όνειρα…
Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιοάκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμοσυνετό μετά τις θύελλεςσοφό στην ύστερη γνώση της εξορίαςτου τόπου και των ψυχώνέμεινε μόνο η θάλασσαοι ευχές των ναυτικών στους φάρουςαστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζονταςαναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγαδεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκεςτα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθουςμέχρι την ύπαρξη ή την καύσηέμεινε μόνο η θάλασσανα θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρωννα φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσηςγυμνό απ’ το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψηςείναι ήσυχα είπαν με τα σπίτια κάτωβυθισμένα στο ύψος της άμμουπυραμίδες σύγχρονων θυμάτων της αναγέννησηςκατοικούν άνθρωποι σε αυτά τα σπίτιαάδεια μπουκάλια σε χαρτόκουταδεν είναι καιρός γι’ άλλη θέση από την όρθιαεκεί όπου ο ήλιος υπερέχεισκυφτά μόνο το βάθος της σελήνηςκι ο θνητός συριγμόςτης αποσύνθεσης.
Ψίθυροι φαντασίας και φαντασίωσης, ψίθυροι ικανοί ν’ ανθήσουν σε λόγο, προσπαθούν να απαντήσουν σε ερωτήματα ταυτότητας κι επιβίωσης μέσα από βιώματα και συμβάντα του ζοφερού και τραυματικού παρόντος, που καραδοκεί ν’ απολαύσει την όποια συντριβή, μέσα από γνώριμους εφιάλτες, μέσα από συνειρμούς λέξεων, απαιτούν επιτακτικά την ανάγκη για καταφυγή στην αθωότητα και στην άδολη, άγουρη σκέψη.
Οι φωνές πλέουν άφωνες ανάμεσα στις γλώσσες…
Τελειώνοντας το βιβλίο πηγάζει από βαθιά μέσα μου η βεβαιότητα πως είναι αναγκαία η ποίηση για κάθε ψυχή που ζητά καταφύγιο. Η ποίηση ισούται με το φως.